საღამოს, როცა ვარდისფერი ხდება ღრუბლები,

პატარა შვილი სასეირნოდ მე გარეთ გამყავს.

აქ გორაკია, ნელა-ნელა გორაკზე ამყავს,

ცისა და მიწის ნამდვილ ამბებს ჩუმად ვუყვები.

მომყვება, მისმენს... უცებ თვალებს შემომანათებს.

მივეფერები, ვუწვდი ლამაზ ბაბუაწვერას...

მას მოაქვს ფრთხილად, არ აცილებს ფიქრიან მზერას...

მზე ჩამავალი მის ხელებში ყვავილს ანათებს...

შორიდან ვჩანვართ: კაცი მშვიდად ბავშვს დავატარებ.

მე კი მსუბუქი დამდის ცრემლი და გულს ვახარებ...

ვუხსნი პაწიას: რა დაფრინავს, რა სტვენს, რა ჰყვავის,

სამფლობელოში ახალ პატრონს, ძველი ვატარებ...

და ვით დაისით განათებულ ბუმბულა ყვავილს,

მთელ სამყაროსაც ამ პაწია ხელებს ვაბარებ.