ჩვეულად აღარ იცინი,

არ გაანათებ წყალ-ჭალას,

თოლ რამ ჩაგიქრო, ციმციმა,

ქალშავავ, ბინდის თავშალავ?

– ჩამოიარა სიკვდილმა,

ფერდები ჩამაათავა.

ბევრი წამგვარა ტოლ-სწორი,

თუ თვალშუქურა წაწალი,

ის ვაჟიც, მე რომ მოვწონდი,

ვზი უბე-კალთა დამწვარი.

რით შერჩა, ან რაც ვიტირე,

ამ თოლთ სიცოცხლის ნიშანი?

არ ვიცი, ხვალ რას მიპირებს

წუთისოფელი პირშავი.