თქვენ ყვავილივით გატირებთ წვიმა,

მე გაზაფხულის მაფიქრებს ქარი

და ცხადად ვხედავ: ვით ამას წინათ,

ეზოში სტუმრად შემოდის მტკვარი.

როგორც იტყოდა ურუქის ბრძენი:

მზე სიყვარულის ურუქით ჩადის...

მე გამეხსნება ჭრილობა ძველი

და გამოვიხმობ ჰამლეტის აჩრდილს.

მე სიყვარულის ამოვხსნი იგავს...

მე – თიხის თიხა და მთვარის შვილი,

ავდგები... დავწერ მომავლის წიგნებს

ან ფეხშიშველა სოფელში ვივლი.