მახსოვს შენი იავნანა,

მაგ კურცხალთა ცხელი დენა,

ჩვილის აკვნის ყურთბალიშში

შენახული ჩიტის ენა.

განა მერცხლის, გადამფრენის,

ჩვენში ჩიტი რამ დალია,

არცა თუნდა იადონის,

არც ბულბულის - მაფშალიას.

მიადევნე იავნანას,

ფარნავაზის ანბანთქებას.

გულწითელა ჩიტის ენა,

ზამთარშიც რომ ჩვენთან რჩება.

ყრმის ქართული ტირილიდან,

ქართის ენა დაიბადოს,

ჩვენს ბარდნაში იჭიკჭიკოს,

სუსხიანშიც აქ იზამთროს.

მესმის აკვნის ღილკილოთა

რეჩხი - რწევა, ცრემლთა დენა,

ქართულ ენას შეგაყვარებს

ყურთბალიშქვეშ ჩიტის ენა.

ჩაგჭიკჭიკებს სირინოზი,

ფერს აკვანში გიფენს ზენა,

საქართველო შეგაყვაროს

გულწითელა ჩიტის ენამ.