რა სევდა იცის გათენებისას!

ტანი – კარცერში,

თავი ბჟუტავს,

შუშაბანდივით მოსანგრევია!

ასო ბგერაში რომ გადადის,

იმ ხმაზე ვზივარ, როგორც ნემსზე,

ალმასები მცვივა პირიდან,

სულით მათხოვრები აგროვებენ,

სიმართლის მაძიებლები, თანაც, ბასრის,

ჩურჩულში რომ თევზის ფხებია,

იმ მჩხვლეტავის საპირისპიროდ.

ჯერ ჩხვლეტა, მერე ნაჯახი –

ძნელია სინდისი, აღარ რეაგირებს

შუადღის ელდაზე,

ალმასებით სავსე მუჭებზე,

სიტყვა `ვერცხლის~

ათასოცდაათჯერ გაწკრიალებაზე

სხივსაც არ იკარებს.

ვინ გადაჭრის მზის პრობლემას?

სამხრეთი გაგვითავდა,

შუშაბანდი დეკორაციაა,კარცერი სინამდვილე,

ქვის ენა პირში,

ხეები ნაჯახებივით

რა სევდა იცის გაღვიძებისას!