ცხენთა ფლოქვებით, სატევრის წვერით,

მე ისტორიას ამგვარად ვწერდი:

იბერნი... ცხენთა თქარუნი...

ხმალო, გამიძვეღ წინაო...

მხარ-მკლავი დამსველებია,

ცამ არა, – სისხლმა წვიმაო...

თქვენ ნუ იტირებთ, ყვავილნო, –

არ მოვკვდი, დამეძინაო...

მამცვრიეთ ნამის გუგუმი

დილათენების პირსაო, –

ხმალი იელვებს, – სანამდე

შუქი ამოვა მზისაო...

ცხენო, ნუ დამივარდები,

ტარო, გამიძელ ხმლისაო...

მე ჩემს თავს ასე ვიცავდი,

სხვა დამიცავდა ვინაო...

კვლავდაკვლავ ცხენთა თქარუნი...

ხმალო, გამიძვეღ წინაო...