მართლაც გმირობაა საარაკო,

გმირობა დედა-ენის, –

მე რომ ჩემს ენაზე ვლაპარაკობ,

მე რომ ჩემს ენაზე ვმღერი.

მართლაც ახდენილი სიზმარია,

მართლაც ცისკარია დილის, –

მე რომ ჩემს ენაზე მიხარია,

მე რომ ჩემს ენაზე ვტირი.

მანამ უნეტარეს წუთს

სული ლაჟვარდებში მიჰყავს, –

სანამ ჩემს ენაზე მძულს,

სანამ ჩემს ენაზე მიყვარს.

ჩემი ხომალდების ქიმს

ბრძოლის ქარტეხილი ახლავს, –

სანამ ჩემს ენაზე ვქმნი,

სანამ ჩემს ენაზე ვმარხავ...

იმ ერის სიცოცხლე ხამს,

იმ ერის სიცოცხლე ღირს, –

რომელსაც რუსთაველი ჰყავს,

რომელიც გალაკტიონს ზრდის.

და მანამ იქნება საარაკო

გმირობა დედაენის, –

სანამ ჩვენს ენაზე ვლაპარაკობთ,

სანამ ჩვენს ენაზე ვმღერით.