Litclub.ge

დახსნილი
გმადლობთ, ყურადღებისათვის... ბომ! ბომ!~ - არასერიოზული კაცი

ცაზე ახლა ღრუბელი გაცვეთილი ზამშია, 
დაუბერავს ქარი და ცხრა ადგილას გახევს, 
რაც დრო გადის,
ცხოვრება,
სიკვდილს უფრო მაშიებს, 
დღეს ვარ, 
ხვალ არ ვიქნები, 
ნახვა გინდათ? - 
მნახეთ!

საათებმა იმრუშეს -
წარმოიქმნა ზიგოტა -
გაანაყოფიერეს დღე და გაჩნდა ღამე, 
ძველებურად მაციებს, 
სითბო არ ჩანს იოტი, 
ერთი კაცი არ არის - ხმა გაიღოს, 
ჩქამი.

ამ ბოლო ხანს - დამჩემდა - საკუთარ თავს ვაშარჟებ, 
ვხედავ, 
შემომეჩვია სტრიქონებში დარდი... 
აქ ყოველთვის ასეა -
ის, 
ვინც იაქს აშაშებს, 
გვაიძულებს იმასაც - 
მის ნაბიჭვრებს ვგავდეთ.

მაგრამ...
კიდევ მაგრამ და... 
უფრო მაგრამ - ;ძაღლ იყოს” -
მისი მკვდარი სულის და მყრალი ხორცის მსგავსი, 
მინდა ჩემი მაჯები ბეღურებმა წაიღონ 
და დაკიდონ, 
დახსნილი, 
მეთერთმეტე ცაზე. 

საბოლოოდ - მშვიდობით, 
აბა, 
მე ვინ ვაგდივარ, 
ტაკამას მხრის ქარი ვარ, 
კაცურაგის მთები, 
გდია ძირს დედამიწა,
ავდექი და გავდივარ, 
მოყვარე არ მყოლია, 
კარგად დარჩნენ - ... 

შენ - უფალო -
შემინდე -
ახირებულ ხასიათს, 
რა ვქნა, 
ვერ მოვერიე, 
ვერ იქნა და ვერა, 
ისე - უხასიათოდ ყოფნას ჩალის ფასი აქვს, 
ცოტასაც თუ მომითმენ, 
აღარ დარჩა ბევრი. 

გამეცინა, 
სიმწრისგან, 
ბომ! ბომ! - ადამიანებს, 
სწორედ მაშინ ვივიწყებთ კაცს, 
მართლა რომ უჭირს, 
ვიცი, 
ჩემს საშველადაც ყველა დააგვიანებს, 
ბოლო იმედს აღარ და 
ბოლო წუთებს ვბღუჯავ. 

სულ მარტოა ეს ლექსიც, 
ვის რა გულზე მოხვდება, 
მივიხედ-მოვიხედე, 
არის ვინმე? -
არა!
სხვა რაღა დამრჩენია, 
ჩემს ჭკუაზე მოვკვდები,
ვბოდავ:
შენი, 
ჰო, 
შენი,
სახელია - მარა.