ცაზე ახლა ღრუბელი გაცვეთილი ზამშია, 

დაუბერავს ქარი და ცხრა ადგილას გახევს, 

რაც დრო გადის,

ცხოვრება,

სიკვდილს უფრო მაშიებს, 

დღეს ვარ, 

ხვალ არ ვიქნები, 

ნახვა გინდათ? - 

მნახეთ!

საათებმა იმრუშეს -

წარმოიქმნა ზიგოტა -

გაანაყოფიერეს დღე და გაჩნდა ღამე, 

ძველებურად მაციებს, 

სითბო არ ჩანს იოტი, 

ერთი კაცი არ არის - ხმა გაიღოს, 

ჩქამი.

ამ ბოლო ხანს - დამჩემდა - საკუთარ თავს ვაშარჟებ, 

ვხედავ, 

შემომეჩვია სტრიქონებში დარდი... 

აქ ყოველთვის ასეა -

ის, 

ვინც იაქს აშაშებს, 

გვაიძულებს იმასაც - 

მის ნაბიჭვრებს ვგავდეთ.

მაგრამ...

კიდევ მაგრამ და... 

უფრო მაგრამ - ;ძაღლ იყოს” -

მისი მკვდარი სულის და მყრალი ხორცის მსგავსი, 

მინდა ჩემი მაჯები ბეღურებმა წაიღონ 

და დაკიდონ, 

დახსნილი, 

მეთერთმეტე ცაზე. 

საბოლოოდ - მშვიდობით, 

აბა, 

მე ვინ ვაგდივარ, 

ტაკამას მხრის ქარი ვარ, 

კაცურაგის მთები, 

გდია ძირს დედამიწა,

ავდექი და გავდივარ, 

მოყვარე არ მყოლია, 

კარგად დარჩნენ - ... 

შენ - უფალო -

შემინდე -

ახირებულ ხასიათს, 

რა ვქნა, 

ვერ მოვერიე, 

ვერ იქნა და ვერა, 

ისე - უხასიათოდ ყოფნას ჩალის ფასი აქვს, 

ცოტასაც თუ მომითმენ, 

აღარ დარჩა ბევრი. 

გამეცინა, 

სიმწრისგან, 

ბომ! ბომ! - ადამიანებს, 

სწორედ მაშინ ვივიწყებთ კაცს, 

მართლა რომ უჭირს, 

ვიცი, 

ჩემს საშველადაც ყველა დააგვიანებს, 

ბოლო იმედს აღარ და 

ბოლო წუთებს ვბღუჯავ. 

სულ მარტოა ეს ლექსიც, 

ვის რა გულზე მოხვდება, 

მივიხედ-მოვიხედე, 

არის ვინმე? -

არა!

სხვა რაღა დამრჩენია, 

ჩემს ჭკუაზე მოვკვდები,

ვბოდავ:

შენი, 

ჰო, 

შენი,

სახელია - მარა.