ოთარს

მარად ქალწულო,

ღვთისმშობელო,

მზევ სულთა ჩვენთა,

როგორც წყურვილით გათანგული ყარიბი მგზავრი,

მოვდექი თხოვნით, მოწყალების შენგან მსურველი,

რათა ლოცვაში გაგიმხილო 

საქვეყნო ჯავრი:

წრფელი ხარ შენ და 

უცილოა განზრახვა შენი.

ერთხელ მოხედვაც სასოების საწინდარია!

როდის იქნება მოიბრუნონ სული მაშვრალთა,

მოიღე დედის მზრუნველობა,

`მზეო მარიამ!~

მოიღე შვება, 

სამართალი მოიღე შენი.

ეს უზნეობა მეტისმეტი და საკმარია!

მოჰმადლე ნიჭი თანაეძმოს ქართველს ქართველი,

მშობელი ქვეყნის სიყვარულში,

`მზეო მარიამ!~

ამგვარ სიცოცხლეს 

სულის გვემა და 

ჯვარცმა ჰქვია,

ჯვარცმულისათვის ხორცი რაღა მოსახმარია,

ბრალია, დედავ, ესე სამწყსო, - წილხვედრი შენი, 

ღვთის მეოხებას ნუ მოაკლებ, 

`მზეო მარიამ!” 

დიდება შენდა 

სახიერო,

რჩეულო ზეცით,

ხატება შენი მშვიდია და ისევ წყნარია.

რას იტყვის ნეტავ თვალთა შენთა დიდსულოვნება, 

ჩვენს მოთმინებას თუ არა Hჰგავს,

`მზეო მარიამ!”  

მარად ქალწულო,

მოწყალეო

ბედით დევნილთა,

ლოცვა – ვედრებით თავი ჩემი მომიგვარია,

იქნებ ერთხელაც ვიზეიმოთ სულის მშვიდობა,

ოდა გიმღეროთ,

ამინ,

ამინ,

`მზეო მარიამ! ”