მიმზერს თქვენი თვალის აბრეშუმები,

ოცნებებს ხომ ცაში უცანცარია,

ქალბატონო,რომ მიყვარდით,იცოდით?

არ მეტყობა?...ეგეც საკითხავია.

ვერ გივიწყებთ,აქ დატოვეთ სხეული,

არშიანი გულისპირის საკინძე,

ღიმილიდან,ვახ, რა ქალი მიცქერით,

დაიფერეთ ეგ ტუჩები სამიზნედ.

მარგალიტებს ხშირი სუნთქვით აკინძავთ,

ჰაერს სულის სურნელებით დაათრობთ,

ქალბატონო,რომ მიყვარდით იცოდით?

თუ არადა,ეხლა ვყვირი სახლახოდ.

მონატრება ნათითურებს მახსენებს,

თმებზე ვერცხლად ვიწვენ მთვარეს დარდიანს,

კარისკაცად ამ გრძნობების ლოდინში,

დაისს ვხვდები,თითებს შევშლი ნამიანს.

ერთეულებს თუ უმართლებთ ამაშში-

გალუმპული ტანის სითბოდ გაივსონ,

ქალბატონო,რომ მიყვარდით იცოდით?

იმიტომაც გეფერებით,რა იყოთ?...

კეფას ისევ ჩამოშლია ხვეული,

გულისპირი დაუფარავს დალალებს,

ქალბატონო,დავიღალე ლოდინით,

შემიყვარეთ ან სხეული დამალეთ.