ცის გარეგნობას გაზაფხული უფრო უხდება.

მზით დატკეპნილი ღრუბლები და 

ნისლი მერცხლების,

გაიცრიცება ალაგ-ალაგ  თოვლიც  ხეებზე,

როგორც მიტკალი, სიფრიფანა,სხივის  შეხებით.

გცვივა ტკივილი  ნახერხივით სულში, ნოტიო

თვალების შიგნით რომ იგროვებ-მზერის  ფასადზე, 

და დგახარ ისე, თითქოს მხრები უნდა მოსწიოს

გულმა თავისკენ, უფრო ახლოს,შენ კი საფარდედ

მოჭრილ  ალიონს დეპრესიის ნაწილზე ჭმუჭნი,

გარეთ  სიბნელე  გუდა-ნაბადს თვითონ იკიდებს.

მზეს მოიწველის გაზაფხული  ცხრავე ცის  ცურით,

(შენ  ხომ  მანამდეც  დაიჯერე ღმერთის სიდიდე )

ჩაიტანიე არეული  ყოფა  სუნთქვაში. 

ფაიფურივით  მტვრევადია  სუსხი მინაზე.

დგას ალიონი, ჯერ უმზეო-ცივი ბუხარი

და შეშასავით ულაგია სხივის მარაგი.

მთებს მოიღერავს გაზაფხული.ისე  უხდება,

რომ  დარდებისგან  გამორჩენა, ფიქრობ -  

რაღა დროს...

და თუ რად გინდა  არსებობის  ერთი  უფლებაც,

დღეს ნაზამთრალმა ბეღურებმა  ისევ  განახონ.