მომელანდა კალათები, დაორთქლილი ჟოლოთი...

არაფერი არ მენახა, ოღონდაც შენ მყოლოდი.

თითქოს ბეჭზე მჩხვლეტდა ნარი, ვიწექ მოუსვენარად,

ყოვლისფერი დამკარგოდა, ოღონდ, ოღონდ შენ – არა.

ძილიც აღარ მომეპარა, რას მიპირებს განგება,

რა ქვა ლესავს ნაღველს ჩემსას, სულ რომ არ იჟანგება?

ვლოცულობდი, წყალს ლიცლიცას შენი სახე მოქონდა...

აღარასდროს დავღონდები, შენ გაცოცხლდი ოღონდაც.