ახლა წავალ და დავბრუნდები თუ

არ დავბრუნდები, ღმერთმა იცოდეს,

გავყვები შარას ნისლით შებინდულს,

ხელთა ფათურით სადმე ვიცოცებ.

მე შეცოდებას არვინ შემინდობს

არც უცხო და არც თავისიანი,

როცა ჩავუვლი დამწვარ ველ-მინდორს

ჩემი ლურჯაის ნალთა წკრიალით.

ვერვინ გაიგებს, მე რა კაცი ვარ,

გული რანაირ ფიქრებს ინახავს,

გულს რანაირი ცეცხლი დასცვივა,

ორივე თვალით ვინ დაინახავს?

ვინ მოვა ჩემთან ძველი გულტკენით

გადაუბირებ ვაჟ-დარბაისლად,

ბოლო გასასვლელს რომ გავუდგები,

ცივ წამწამებზე ცრემლს ვინ აისხამს?

ნელა მივყვები გზას დაღმართიანს,

მტკივა გული და ეჰ, ვინ რა იცის,

შიგ რა უქრობი ცეცხლი ანთია,

რა დიდია და არარაისი!