ყელზე მეკიდა ბრჭყვიალა ეშვი,

მიკვირდა წვიმა, მიკვირდა თოვლი...

და რაც პირველად ვიგრძენი ჩემში,

ეს იყო ლტოლვა და შიში ლტოლვის.

მე ვიგრძენ ლტოლვა და მოვიგონე

ჩემი ღმერთი და ჩემი მითები,

და ორაზროვანს ვჭრიდი სტრიქონებს,

სამსხვერპლო ცეცხლზე დამწვარ თითებით.

მზეზე ვამბობდი: ეს არის ღმერთი.

ზღვაზე ვამბობდი: ეს არის ღმერთი.

ქარზე ვამბობდი: ეს არის ღმერთი.

და არ ვიცოდი, ვინ იყო ღმერთი...

მე ვგრძნობდი ლტოლვას და ამის გარდა

სხვა არაფერი ყოფილა ჩემში.

მე მივდიოდი საყვარელ ქალთან,

როგორც ნადირთა სარბევად ტყეში.

და მაკვირვებდა ჩემი სხეული,

უფრო – ხმა, კიდევ უფრო – თვალები.

მე არ ვიყავი ჯერ შეჩვეული

ქვეყანას... მთვარეს ვცნობდი წვალებით.

და გაწეწილი ჩემი თმა-წვერი

აფრთხობდა ტყეში ჩათვლემილ ჩიტებს,

მაგრამ მე მაინც ღმერთს მივაწერე,

რაც ვერ შევძელი, რაც ვეღარ ვზიდე.

და გადიოდნენ დღეები ისე,

ჩნდებოდა მტერიც და საფიცარიც...

და ერთხელ, როცა ღმერთს ვჭრიდი ქვაზე,

უეცრად ჩემი თავი ვიცანი.

უეცრად თითქოს შეება კარი

ჩემს ასე საწყალს და ბნელ გონებას

და ვთქვი: ჩემშია მზეც, ზღვაც და ქარიც,

ჩემშია მთელი ქვეყნის ქონება.

მე ვიხეთქავდი კლდეებზე მუხლებს,

მე ვაგორებდი ხევებში ლოდებს,

მე ვხარხარებდი, როდესაც უღრან

ტყეში მხეცები ჩემს ხმაზე ძრწოდნენ...

მაგრამ მოვიდა გაქრობის ჯერიც,

გაცივდა ჩემი მღვიმეს ნაცარიც,

მაგრამ არ ვდარდობ და მაინც მჯერა,

რომ ეს ქვეყანა მე გაგაცანით.