როცა ალმოდებულ ქალაქში –

ალმოდებული სიყვარული,

შუა ქუჩაში განწირული კივილით,

ხელებგაშლილი გარბოდა,

ჯერ უწვერული,

უცაბედად მოცელილი ბიჭისაკენ

და ათიოდე ნაბიჯიღა აშორებდა

დაღუპულამდე,

ასევე უცებ – მასაც –

ყვავილს, სიფრიფანას და ენძელისფერს,

საბედისწეროდ, შიგ გულში მისწვდა

ტყვია და... მორჩა...

მერმე იმათი გულებიდან მოწანწკარე

მდუღარე სისხლის წვრილმა ნაკადმა

მტვრიან ასფალტზე

ერთურთისკენ გაიკვალა გზა

და ერთმანეთში შერეული

გულის ფორმის ტბორ-გუბედ დაჩნდა.