ბუბა კიკაბიძეს

ძველი თბილისი ისევ მიგონებს,

ნისლივით ჩნდება დარდი, _

ერთ დროს პირველი მეფაიტონე

ქუჩაში ფეხით დადის...

ძნელი ყოფილა თურმე სიბერე,

გულო, გაუძელ ტკივილს, _

წვიმა მოსულა, არვის ეგონოს,

გაყიდულ არღანს ვტირი.

`ფანჯარაში მტრედია...”

მზეზე ვთბები და ხშირად ვისვენებ,

რაღაც მინდოდა მეთქვა...

ვიხსენებ, მაგრამ ვერ გავიხსენე,

რატომ მოვედი თქვენთან...

არც ფაიტონი, აღარც ცხენები,

რატომ არაფერს მეტყვით...

სად მიმაქროლებს ჭენებ-ჭენებით

წუთისოფელის ეტლი?!

`ფანჯარაში მტრედია...”

მივდივარ... ძნელი ყოფილა წასვლა,

მშვიდად ვისტუმრებ ვალებს...

უკანასკნელი სიმღერის ფასად

უკანასკნელად დავლევ...

მივდივარ... მიმაქვს ჩემსავით ძველი

დარდის გუდურა გრილი...

უკანასკნელი ყარაჩოღელი

ემშვიდობება თბილისს.

`ფანჯარაში მტრედია...”