მამის ხსოვნას

შენი ტაძრისთვის მთაში ვეება

ქვისგან გათლილი ამქონდა კარი

და უპატრონოდ მიტოვებული

იალაღებზე ბღაოდა ცხვარი.

ყველაფერს ერქვა თავის სახელი:

წყურვილს _ წყურვილი,

ტკივილს _ ტკივილი.

ოღონდ ტკივილებს მე ვერ ვამხელდი,

ვმალავდი ჩემი მწარე ღიმილით.

და ნისლი,

როგორც ფიქრი დაღლილი,

გაცვეთილ ბილიკს სიზმრებში ხვევდა.

ყველაფერს ერქვა თავის სახელი:

დუმილს _ დუმილი

და სევდას _ სევდა.

უეცრად მწუხრმა დარეკა ზარი,

ბინდში დუმილი უკან იხევდა

და მერმე ზეცას გაუჩნდა ბზარი,

ბზარიდან ღმერთმა გადმოიხედა.