კედელი?

არა.

ხელებსაც კი აღარ ეხები.

ვერც ვერასოდეს მიეყრდენი...

ვინც სიზმარ-სიზმარ დადიოდი თავსხმა წვიმაში,

ვერ მოგაშველა მუჭა მიწა

ვისაც ვერავინ,

კედლები კი არ,

ზოგჯერ დილაც მხრებზე გეშლება-

აგურ - აგურ  და

გული - გულის,

თუ არნდობის წილ...

ფანჯრები?

არა. 

ზოგჯერ კარიც ისე მყიფეა,

ქარსაც არ უჭირს შემოხსნას და

ღიად  დატოვოს...

ჰო,

ზედმეტია გულში ყველა გაჭრილი სივრცე-

გახვალ ერთხელ და

ვერასოდეს  ვერ  დაბრუნდები.