...

მე შემიძლია სულაც გავჩუმდე.

ჩავიგუბო პირი მკვდარივით.

ავიღო კოვზით შავი მიწა და

შაქარივით მოვიყარო გამშრალ ენაზე.

შავი ფერი აქვს ყველა დუმილს.

ლოდის სიმძიმე

და ზამთრის გემო.

მე შემიძლია იმდენ ხანს ვდუმდე,-

მიწამ ყლორტები გამოიღოს,

მიწამ ფესვები გამოუშვას,

ჩამეზარდოს ყელში მკერდამდე.

მიწამ ფოთლები გამოუშვას,

მიწამ ნაყოფი გამოიღოს-

მწიფე მარცვლები.

მერე გეგონოს რომ მე მოვკვდი,

მერე გამართლდეს რომ მე მოვკვდი

მერე იცინო.

მერე წამიღონ მიწით სავსე,

მერე დამმარხონ შენით სავსე,-

სავსე სიცივით.

დილით ავიღე კოვზით მიწა

და შაქარივით მოვიყარე გამშრალ ენაზე.

ახლა მუნჯი ვარ.

.