Litclub.ge

მთა და ბარი
მთაო, რად აგრე ჰგულდიდობ, 
ცერად დაჰყურებ ბარსაო?! 
რადგანაც ძირით გიცქერის, 
მით არ უყადრებ თავსაო? 
სალის კლდეებით ამაყობ, 
თოვლითა, ყინულითაო; 
კენკეშა, ურძან-ქუჩითა, 
პირიმზე-მწირულითაო. 
შენ არად მოგწონს ბარისა 
დიდი სიმდიდრე ხილითა, 
ოქროთ ნაქარგი გულ-მკერდი, 
ზედ მარგალიტის ღილითა; 
არ-რადმე გეჭაშნიკება 
ვარდის გაფურჩქვნა დილითა, 
გულით დარდების გადაყრა 
წითლის კახურის ღვინითა. 
შენი ძმა არი ბარიცა. 
სთველ-ზაფხულ ბარაქიანი, 
გმირთ სისხლით შაღებილი აქვს 
ველები ბალახიანი. 
შენი ხევებიც იქ ჩადის, 
ხევები კალმახიანი. 
საფუძვლად, მთაო, ბარი გაქვს, 
იცოდე, ტალახიანი. 
თუ ის ჩავარდა უფსკრულსა, 
შენ თან ჩაყვები ნიადა; 
არ გარგებს, თორო შენ იცი, 
მთავ, ამაყობა ფრიადა. 


1889 წ.