დღეს გიაური თუ ხოტბას ამბობს
სტამბოლზე, ხვალე ქუსლით სილაში
მთვლემარ გველივით გათელავს სტამბოლს,
წავა, დასტოვებს სტამბოლს ავადმყოფს,
ჩასძინებია საფრთხის წინაშე.
სტამბოლმა დაჰგმო ქადაგი თვისი;
აღმოსავლური სიმართლე რისხვით
ჩანთქა მაღრიბმა, ძველ მუხანათმა,
სტამბოლმა ცოდვილ სიტკბოებისთვის
ხმალს და ლოცას მთლად უღალატა.
გადაჩვეულა ოფლის მღვრელ ომსაც
და ღვინით თვრება ვედრების დროსაც.
არა აქვთ რწმენა, წმინდა ალური;
სასაფლაოდან ცოლები ქვეყნად
გზავნიან ბებრებს. გზებით ფარულით
ბებრებს ჰარემში კაცები შეჰყავთ,
და საჭურისი თვლემს მოქრთამული.
სტამბოლს არა ჰგავს არზრუმ მთიანი,
ჩვენი არზრუმი მრავალგზიანი;
ბილწი სიამე ვერ გვართობს, ვერა,
და არ ამოგვაქვს ურჩი ფიალით
გამრყვნელი ღვინო, ცეცხლი და ჟღერა.
ჩვენ ვმარხულობთ და სუსხის მთოველი
წყურვილს გვიკლავენ მზა შადრევნები.
ბრბო უშიშარი და უნდობელი -
ომში მიჰქრიან ჩვენი მხედები;
ჩვენი ჰარემი მიუწვდომელი -
საჭურისები ერთგული მარად
და ცოლიანი სხედან მორჩილად წყნარად.
1830
