ანკარა წყარო, მდინარე წყნარად,
შვილი ზურმუხტის და ლაჟვარდების,
წვიმიან დარში მიდამოს ზარავს
და აიმღვრევა თითქოს დარდებით...
ყვავილი, ნაზი და უცოდველი,
დილით თრთვილული უწმინდეს ნამით,
ხვალ უნდა დაჭკნეს...
მაგრამ ფოთლები? -
მისი ფოთლეიც სავსეა შხამით!
აკვანში ჩაკრულ ტიტინა ბალღსაც
აიტანს ზოგჯერ ბოროტი ჟინი,
თვალთა ლაჟვარდი ექცევა თალხად
და სათამაშოს ამტვრევს ყიჟინით...
მაშ რატომ სძრახავ გულმართალ მგოსანს, -
ოდეს არ გიფენს ბილიკზე ვარდებს,
მიაპყარ სმენა მოწყენის დროსაც,
რომ სიხარული მისი გიყვრდეს!
