როდესაც ერი, თვისს აწმყოთი გამწარებული, 
იგლოვდა წარსულს გულდამწვარი, შეწუხებული, 
და ვითცხვრისფარა, უპატრონოდმიტოვებული, 
ეჩეხებოდა კლდესადაღრეს, გზადაბნეული, 
მამულის შვილნი კი «ლოთებო ნეტავი ჩვენა», 
7გაიძახოდნენ, «მოგვეცაოდღეს შვება-ლხენა» 
და არნაღვლობდენ არც სამშობლოსაოხრებულსა, 
არც ერს მწუხარეს, ცხარის ცრემლითატირებულსა, _ 
მაშინ გაისმა შენი მწარე კვნესა-ტირილი, 
გრძნობითაღვსილი, ნაღვლიანი ოხვრა-ჩივილი! 
შენდასტიროდი «ბედსა ქართლისას», 
გულგატეხილის მეფისრჩეულსა: 
შენდასტიროდი «ტაძარსა წმინდას, 
უდაბნოდმდგარსა, გაუქმებულსა», 
შენდასტიროდი «ცხოვრებასფუჭსა», 
«ამაოებას წუთისსოფლისას», 
«სუმბულს, მოკლებულსსამშობლოს გულსა»,