შავთადა ბნელთა,
წაიღესდღენი ჩემისსიცოცხლის,
მუდამ ბრძოლაში,
მუდამ ტანჯვაში,
მუდამდევნაში მუხთალი სოფლის!
გაქვავდა გული,
დაეცა სული,
გრძნობა-გონებამიჩლუნგდებოდა;
დადუმდა ენა,
გამიქრარწმენა
და სასოებამეკარგებოდა.
მაგრამ მბრწყინავი,
როგორც ვარსკვლავი,
საზარწყვდიადში, აჰა, შენ გაჩნდი;
რამოგკართვალი,
მაშინვე ძალი
ვიგრძენ უეცრადდასწრაფგანვახლდი;
გაცოცხლდა გული,
ამაღლდასული,
მომეცა ისევ იმედი, რწმენა,
და სიყვარულიც წმინდადა სრული
დამკვიდრდა ჩემში, ამეხსნა ენა!..
ღრუბელსღრუბელი
კვლავმოსდევს ბნელი,
მაგრამ არარისაწ შიში გულში,
რადგან შუქმფენნი ეგ სხივნი შენნი
გზას მინათებენ ამ შავს ჯურღმულში,
6და მეც მათა ვსდევ,
აღარასდავსდევ
ცისადა ქვეყნის კერპთძლიერებას;
მხოლოდვცემთაყვანს
სიყვარულს მართალს
და წმიდას, ღვთიურჭეშმარიტებას!..
დიდირამ არის
პოეტისათვის,
როცა ეგულვის შენებრმფარველი,
როცა მან იცის
რომთვის შრომისთვის
დააჯილდოებს შენებრი ხელი;
მაშინ მის გულსა,
აღფრთოვნებულსა,
ვეღარდათრგუნავს ვეღარაფერი;
მაშინ ის კლდეა,
მტკიცეზღუდეა,
მწვავი ცეცხლია, ზღვაა ძლიერი!..
1837 წ.