უნდამოგშორდე, ეს არი
და სხვაგან გადავიხვეწო,
მარადის შენთვის მკვნესარი!
მშვიდობით!.. მაგრამ განამე
მარტო ხორცითარგშორდები?
გონებით, გრძნობითდაფიქრით
ისევ შენთან არვიქნები?
განათუნდცხრა მთას გადაღმაც
ვერვიგრძნობ შენსატკივილსა;
ვერგავიგონებ შენს ოხვრას,
ტირილსდა მოთქმა-ჩივილსა?
კი, მაგრამ, ჩემო ძვირფასო,
მეყო, რაც სხვაგან ვიყავი;
მენატრებდა აწ მაინც
სულშენთან ყოფილვიყავი,
რომ შენთვის შემომეწირა
მთლადჩემიღონედა ძალა;
მოყვარემეხარებია
მტრისთვის მესმია სამსალა;
მაგრამ, ვაი, რომ უბედურს
არშემისრულდა სურვილი!..
მშვიდობით... უნდა, კვლავ გულში
ჩავიკლა ჩემი წყურვილი...