ზღვის და მიწის ღიმილში
მე, სარფიანი სოფელი,
შუაში გაყოფილიც კი
ვარ მტრობის უარმყოფელი.
გაღმაც, სევდიან ქედებზე
ზაფხულს ისეთი ფერი აქვს,
ერთიმეორეს ეძებდეს
ორი ძმის ორი კერია.
ისევ და ისევ გულისმწველ
გალობას ისმენს ხმელეთი,
დანატრულ-დაკარგულისკენ
გაწვდილ-გამოწვდილ ხელებით.
დაე, შეერგოს სიამედ
მამულს ჩემი ხმა ლაზური,
მოყვრისთვის კარი ღიაა,
მტრისათვის გადარაზული.
