მოჰყავთ შუშანიკი ტანჯული, გვემული...

ფოთოლნი ტირიან ოქროსფერისანი...

ნისლებს ეფარება ცაი დიდებული,

ქარმა შეარხია რტოი ძეწნისაი.

მთათა მოიხადეს გვირგვინნი მეფურნი,

თვალთა სხივი მოსწყდა ელვარებისაი...

ტირიან, მოთქვამენ `დედანი ზეპურნი”,

ტირიან ყვავილნი ცხარედ ველისანი...

მარტვილს მოაცილებს ქარი მგლოვიარე,

კრძალვით კარს უღებენ ძალნი ზეცისანი...

როს `ვითარცა ცოფი, ბდღუენდა პიტიახში”,

ქარმა გადახარა რტოი ძეწნისაი...

_ ილოცვიდეთ ჩემთვის! _

უთხრა მტირალ ხალხსა...

ხენი თავებს ხრიან ძაძით შენამკობნი...

მოკვდა შუშანიკი თუესა სთულისასა

და ცხოვრებას მისას წერდა იაკობი...