პენტავდა ქარი თოვლს და ღრუბელს, და საპენტელა

მგლებს მილალავდა საცხოვარში, ცხოვარს სამგლეში,

თავს იანგლებდა მასხარასთან ვიღაც ბენტერა _

იმ მასხარაზე უფრო ყბედი და უანგლესი.

მზეს კი, _ თითქოსდა დედამიწას გადაემტერა, _

დავიწყებოდა გაზაფხულის ბოლო ანდრეზი,

ბნელ ნასაყდრალთან მიმჯდარიყო სოფლის ტერტერა

და დევის ქალთან ნებივრობდა ვირი ტანტრესი.

ვინ დაგიდევდათ მზეს და მნათობს: ბევრიც გეძებნათ,

კვარს ვერ ნახავდით დედამიწის წასაქეზებლად;

ან ვის ახსოვდა მოძმის შველა და გზა უვალი,

მხოლოდ ზეცაში _ ყოვლის წიაღ, ღრუბლის ჩრდილობთან, _

ჩამომჯდარიყო გულშეძრული მამა-უფალი

და, დაღვრემილი, დედამიწის დახსნას ცდილობდა...