ხეებია, მდინარეა, მაინც ყველაფერი
უფრო ქვასავით იკვეთება, ვიდრე შრიალებს...
ამ ყველაფერში ვარ ჩამხობილი,
გადავკეტე ყვირილი ვიბრაციის ბოლომდე,
მორჩა აღტაცება ლიტერატურით:
ცალკე _ ტექსტი, ცალკე _ სქოლიოების კუზი;
იარონ და ზიდონ თავისი
უკუღმართი ესთეტიკა სიკვდილამდე,
მას მერეც, რა ჩემი საქმეა?
ჩვეულებრივი ხეები მაქვს თვალწინ,
არამოფიქრალი, მდინარე _ უშროშანო,
ტალახიანი,
ამასობაში გულზე მჩხვლეტენ
ფრანგი პოეტები (ნემსები ოქროსია),
ვან გოგმა რომ ყური მოიჭრა,
ამაზე მეტი რა უნდა ქნა?
შენივე მოგონილი ველოსიპედი
მიიჭედო გაგიჟებულ მენიერზე?
`ქაცვია მწყემსი~ დაწერო?
მერე, გადახვეწილი გურამიშვილი?
გაგდებული, მოკვეთილი, მოკლული სხვები?
შესაბამისი ნახტომების აღმოჩენა
საკუთარ სისხლში...
რამდენი სხივი სჭირდება ღმერთს
ჩვენი სარჩულის გასანათებლად!
უფრო ქვასავით იკვეთება, ვიდრე შრიალებს...
ამ ყველაფერში ვარ ჩამხობილი,
გადავკეტე ყვირილი ვიბრაციის ბოლომდე,
მორჩა აღტაცება ლიტერატურით:
ცალკე _ ტექსტი, ცალკე _ სქოლიოების კუზი;
იარონ და ზიდონ თავისი
უკუღმართი ესთეტიკა სიკვდილამდე,
მას მერეც, რა ჩემი საქმეა?
ჩვეულებრივი ხეები მაქვს თვალწინ,
არამოფიქრალი, მდინარე _ უშროშანო,
ტალახიანი,
ამასობაში გულზე მჩხვლეტენ
ფრანგი პოეტები (ნემსები ოქროსია),
ვან გოგმა რომ ყური მოიჭრა,
ამაზე მეტი რა უნდა ქნა?
შენივე მოგონილი ველოსიპედი
მიიჭედო გაგიჟებულ მენიერზე?
`ქაცვია მწყემსი~ დაწერო?
მერე, გადახვეწილი გურამიშვილი?
გაგდებული, მოკვეთილი, მოკლული სხვები?
შესაბამისი ნახტომების აღმოჩენა
საკუთარ სისხლში...
რამდენი სხივი სჭირდება ღმერთს
ჩვენი სარჩულის გასანათებლად!