ქრება. ინთება. ისევ ქრება. ისევ ინთება.
სანთელი - მკვდარი ხომალდების სასაფლაოზე -
სადაც ერთმანეთს - თევზებივით ჭამენ მითები
და ბოლოს ისე იზრდებიან, ზღვების სიგანე
ვეღარ იტევთ და მოცოცავენ ზემოთ, ხმელეთზე
თავისი მკვდრებით და ცოცხლებით. და ეს სიგნალიც -
შუქურა, როგორც გამავალი შუქი - ხელებში
და შუბლში - ისევ ინთება და ქრება და ისევ
გეწევა. ვიდრე ტრიტონები ღონიერ მკლავებს
შემოხვევენ და სხვებს თავისთან დაიტოვებენ,
შენ - ამფიბია - ქურუმების ძველი საკლავი -
გააღწევ ყველა მითიდან და როგორც იონა -
მტრედი - ვეშაპის მუცლიდან და ზემოთ - ჰაერში -
ვთქვათ, ალკატრასის შუქურასკენ - ისე იოლად
შემობრუნდები, თითქოს ოთხივ კუთხივ გაეშვი
მას, ვინც საშოში გამოგზარდა. ეს კოცონები -
ეს შუქურები - სხვა მგზავრების ბანაკებია -
დაისვენებენ, დაანთებენ, კვლავ აკეცავენ
გუდა-ნაბადს და სხვა კოცონთან დანაყრდებიან.
შენ კი - შორიდან გგონია, რომ გადარჩენაა -
ხელის დაქნევა, დაძახილი, და რომ კოცონებს
შენთვის ანთებს და აქრობს ვიღაც. და დანარჩენი
გზაც - შემიძლია - შუქურებით სავსე მოგწერო.