აი, ამ მინდვრებში, ამ ხრიოკ მთებში
ჩვენ ხომ ერთამნეთს ვჭამდით მგლებივით.
იქ სურათია: დგას მხედარი, უჭირავს თეფში
და ზედ ამხია კაცი გველის ხვრელივით.
მეც მარტო ყოფნა ათასწლობით მომეწყინება.
თავის ქალაქში მწვანე ხვლიკი შეძვრება ღამე,
ძვლებზე შემხმარი დაფიქრება მოეწონება
და მატლებდახრულ თვალებიდან გახედავს ბაღებს.
ჩვენ ხომ ერთამნეთს ვჭამდით მგლებივით.
იქ სურათია: დგას მხედარი, უჭირავს თეფში
და ზედ ამხია კაცი გველის ხვრელივით.
მეც მარტო ყოფნა ათასწლობით მომეწყინება.
თავის ქალაქში მწვანე ხვლიკი შეძვრება ღამე,
ძვლებზე შემხმარი დაფიქრება მოეწონება
და მატლებდახრულ თვალებიდან გახედავს ბაღებს.