და ნამთვრალევი მგზავრების სუნთქვა
ორთქლავს ვაგონის კრიალა მინას.
მატარებლები მიჰქრიან ბნელში
და ლანდად ქცეულ ლიანდაგებზე
თოთო ბარტყივით ეცემა ცრემლი.
და ცას შესტირის
გული, რომელიც გათელეს განგებ,
და ცას შესტირის
სული, რომელსაც გადაუმსხვრიეს
გზებზე სურვილი.
თუ ოდნავ მაინც გიძებნია
გულთან საერთო,
უთუოდ იგრძნო გასრესილი
ცრემლის ცრემლები
როგორ აკვდება ლიანდაგად
დაგებულ რკინას.
მატარებლები მიჰქრიან ბნელში
და ნამთვრალევი პოეტის სუნთქვა
ორთქლავს ვაგონის კრიალა მინას.