ვიცი, დიდი დღის მაინც არა ვარ,
თუმცა ყოყმანით გავდევ ფრიალოს
და მანუგეშებს დალი ცაავა,-
ახლა ფილტვებით არ კვდებიანო.

კვლავ აგონია,- დილიდან ვწევარ
და შუბლზე სანთლის ალი მედება,
თუმცა დასავით თბილი და მწეა
პოეტი ქალის დაიმედება.

რა დააკლდება ქვეყანს ამით,
მაინც ხელახლა გაჩენას ვნატრობ,
ლადოს-მანანა,
ტიციანს-ტანიტ,
მე, ალბათ, ნანა დამრჩება მარტო.

ჯერ ოდიშური ცაცხვების ფარჩას-
საჯაიას წიგნს სინათლეს ვართმევ,
საწყალ კოკისაც აჩიკო დარჩა,
მე და აჩიკომ ვერ გავამართლეთ.

სხვის ნიშნულ მთაზე მაინც არ ავალ,
თუმცა სხვაგვარი ალი მედება...