თამუნია წერეთელს 


შენ აქ რა გინდა, მაგრამ ყოველთვის 

მომაგონდები ამ ანანურთან. 

შავი არაგვი თეთრ არაგვს ერთვის, 

ჩვენი გათიშვა კი ყველას სურდა. 


არც კი გიცნობდი, არც კი მენახე, 

ისე გხატავდა თამარს ვრუბელი. 

ხარ დანგრეული შენ „მოდი-ნახე“, 

ფეხ-მოტეხილი შენ ხარ ღრუბელი. 


ისე ნაზია ეს მოგონება, 

როგორც დემონის ფრთების შეხება, 

სჯობს გაიხარონ სხვა გოგოებმა, 

მოიბან შენი ირმის ფეხები. 


დე! გაიხარონ იმათ მგოსნებმაც, 

მათი ცხოვრება ხვალე იწყება, 

ჩვენ მგლოვიარე, მწუხარ ოცნებას 

დაფარავს მიწა და დავიწყება. 


გარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი 

და ახეული მაქვს ლაყუჩები, 

შემართულია ფეხზე ჩახმახი 

და უსიკვდილოდ ვერ გადვურჩები. 


ასე კვდებოდა ალბათ ათასი 

და მოწმედ ჰყავდათ ეს ანანური, 

ეს არის ჩემი მგოსნობის ფასი