და აი, დილა
გამოაღებს უჩინარ ხელით
მეწამულ ფონზე
სარკმელივით
შეჭრილ ხეობას...
სიკვდილზე უფრო
საშინელი იყო წუხელი
შენი ღიმილი,
მოგონილი ჩემი მხნეობა...
ისე ცხადია აზრი,
თითქო შენ არ გეხება.
ხელში მიჭირავს
შემოდგომის ყვითელი ტომი.
გამოფხიზლება ჰგავს
უეცრად კარის შეღებას,
საკუთარ თავთან
სამარცხვინოდ
წაგებულ ომებს.
1966