1
ისევ აფრინდნენ
დედულეთის ნახნავებიდან
ლურჯი ყვავები,
ნისლიანი სივრცეებით გაბეზრებულნი.
დამეხსენი, დამეხსენი, გემუდარები.
დამისხი, ფშავლის დედაკაცო, შენი არაყი
და მითხარი: ”შე ჩემთავმკვდარო”.
ამ სიტყვისთვის
აქ მოვსულვარ, როგორც წამლისთვის.
დამისხი, ფშავლის დედაკაცო,
ოღონდ ნუ მეტყვი,
რომ უცხო ვარ,
რადგანაც იქ,
საიდანაც გამოვიქეცი,
ვთქვი, რომ მივდივარ ჩემს მხარეში,
ჩემს ქვეყანაში.
დამისხი,
ფშავლის დედაკაცო,
შენი არაყი
და მითხარი:
”შე ჩემთავმკვდარო”.
ვიღაცა ფშავლის ფოთლებსა სწვავს გომურის გვერდით.
გამიშალე,
გამიშალე, ჩქარა, ლოგინი!
მე მინდა მოვკვდე
ჩემს ადგილზე,
როგორც მებრძოლი.
და ისე,
როგორც გუზუმბათზე
დაჭრილი ტახი
ეთხოვება წიფლის შიმელებს,
მე მინდა,
მინდა
ყველა საკრავს შევახო ხელი,
გამიშალე,
გამიშალე,
ჩქარა, ლოგინი!
დამისხი,
ფშავლის დედაკაცო,
შენი არაყი
და მითხარი:
”შე ჩემთავმკვდარო”.
ამ სიტყვისთვის აქ მოვსულვარ,
როგორც წამლისთვის...
მე ვარ მამალი,
შენ რომ მიმხატე ჭრელ ფარდაგზე,
მომწყინდა და ძირს ჩამოვფრინდი.
2
ისევ აფრინდნენ
დედულეთის ნახნავებიდან
ლურჯი ყვავები,
ნისლიანი სივრცეებით გაბეზრებულნი.
დამეხსენი, დამეხსენი, გემუდარები.
სუყველა მაღლა იყურება
მწყალობელ მზისკენ,
ჩვენ კი, ჩვენ ორნი, აქ იმიტომ ვართ,
რომ არ მოკვდეს, არ დაიკარგოს
ნუგეშის სიტყვა მოყვასისთვის:
”შე ჩემთავმკვდარო”.
სუყველა მაღლა იყურება
მწყალობელ მზისკენ.
ჩვენ კი, ჩვენ ორნი,
ვდგავართ ხოლმე ხიდის ყურესთან,
დავდივართ ხოლმე მოედნებზე,
სავსე ქუჩებში
და ვდუდუნებთ: შე ჩემთავმკვდარო,
შე ჩემთავმკვდარო,
შე ჩემთავმკვდარო...
მე ვარ მამალი,
შენი ჭრელი ფგარდაგიდან გადმოხვეწილი.
3
სულაც არ ვგრძნობდი უცხოობას მე ამ ქალაქში
და მისი მტვერი ჩემთვის მტვერი არა ყოფილა.
მეც მოკლე თოკით,
მოკლე თოკით ვიყავ მიბმული
სამსახურზე და ოჯახზე,
ოღონდ... საოცრად,
ურცხვად
გრძელდებოდა ხოლმე ის თოკი,
როდესაც ვსვამდი,
ანდა როცა ვოცნებობდი განმარტოებით.
მაშინ,
მე მაშინ
არა მარტო ვუსწორდებოდი
ყველას, არამედ
მათ კიდევაც ვაჯილდოვებდი.
და მე შენთანაც მოვდიოდი,
გვერდს გიჯდებოდი.
მაგრამ მითხარი,
მიპასუხე,
მაშინ, როდესაც
შენ მიუტანე ცეცხლი სხვებს და
წინ დაურგე
აყვავებული ატმის ნერგივით,
ნუთუ იმ ცეცხლის ნაპერწკალიც არ დაიტოვე?
მე გამკენკეს და გამიტანეს ხარბმა ქათმებმა.