ჩადიოდა სადღაც სამხრეთით,

როგორც გუშინწინ... 

ანდა სულაც ასი წლის წინათ,

მძიმე ყივილით

მიაპობდნენ ზეცას გედები,

ეშურებოდნენ მშობლიურ ბინას.

მე-კი ვიდექი

გაყინული მზერით, ხელებით,

აღარც-კი მახსოვს,

რას ან რატომ ვფიქრობდი იმწამს, 

მაგრამ ვიგრძენი,

გამეშალა მხრები ფრთებივით,

შ ე ვ ფ ა რ ფ ა ტ დ ი და...

დავენარცხე ისევე მიწას.