აი ისინიც, ცუდი დღეები. მთელი ღამე ბომბავდნენ ქალაქს

და არსად გვქონდა გასაქცევი. როცა ინათა,

ხმაური მიწყდა. მე გავედი აივანზე -

განთიადის ირიბ მზეში ირხეოდნენ

ქალაქის თავზე ერთ ღამეში ამოზრდილი

გიგანტური ხეები კვამლის

და ჯერ კიდევ მოგიზგიზე ცეცხლის ფესვებით

ჩაჭიდებოდნენ მძინარეებს; ახლა უკვე

სამუდამოდ მძინარეებს,

რომლებსაც შემდეგ შევიცოდებ,

ჯერ ადრეა. ჩემი გული სავსეა რწმენით,

რომ მეც, ჩემებიც, გადავრჩებით, მორიგი ჭურვი

სხვა სახლს მოხვდება, თუნდაც იმას – მოპირდაპირეს,

ხოლო ჩვენი – გადარჩება. მე ცას ავყურებ,

საიდანაც მოველი საფრთხეს, საიდანაც მოველი შველას,

თვალს არ ვაშორებ – რათა მზერა არ გამექცეს

მოპირდაპირე სახლისაკენ, რომლის ერთ-ერთ აივანზე გამოდის კაცი

და ცას აჰყურებს. მისი გულიც სავსეა რწმენით.