ჩვენი გზა კი არენაზე მალაყს გადადის. 

ასვლისას მართმევ ხელს და იმედს, 

რომ, ჩავარდნისას, არ გაგიყოლებ. 

დღეს ყველა მხარი, 

მწიფე ხილივით, ძირს ვარდება 

და გახსენდება, 

რა არ გეყო, 

რატომ ვერ მიწვდი. 

ჩვენი სიმართლე ფარატინა ფურცელია, 

რომელიც ქარმა უცაბედად ააფრიალა 

და გვაჩვენა სიცარიელე. 

აგვიფრიალა, როგორც წითელი ხელსახოცი 

და ჩვენც ყველაზე სისხლმდინარე 

წარმოდგენა ვაჩვენეთ წარსულს. 

დღეს ჩვენი მიწა მოტრიალე წრედ იკუმშება, 

წრე გულში მიკრავს და გეუბნება, 

გაქრობამდე მატრიალებს და 

გეუბნება, 

რომ ყველა დანა იქ დაგხვდება 

სადაც ისროლე.