(ეძღვნება ანანო ედიშერაშვილს)
ტუჩებდაცვარულ თბილისზე
ცრემლად დაგორდა დილის მზე...
დილის მზე ცაზე ვარსკვლავებს, მტკვარზე თოლიებს ხვეტავს....
ცა-დაფა - სუფთა არც ისე....
_აგერ ღრუბელი!
_ ცარცი სად?...
ცამ ცისარტყელა შეიკრა უსაფრთხოების ღვედად...
მალე გამოფენს ყვავილების აფრებს აპრილი,
ჩაკვნეტს ქალაქი მტკვრის ფერფლისფრად დაფერილ ლაგამს...
ზეცა - გუმბათი აბრუნდება ბოთლში - ძაბრივით
სხივებს ჩაიღვრის... მზე - დარჩება ღვინისფერ ლაქად...
მე პეშვს შევუშვერ, კარგია, რომ ორი მაქვს პეშვი...
ერთით მე დავლევ, მეორეთი - შენ მოგბან ტუჩებს...
ეს ზმანებაა, ღიმილიან მზერიდან მზე შვი
ეს შენ აანთე განთიადი ღიმილით,
- თუ ჩემს,
ტუჩებდაცვარულ თბილისზე
ცრემლად დაგორდა დილის მზე...
დილის ცის თაღზე სიხარულის ცრემლების დამდენს -
თბილისს სიცოცხლე, უკუნითი უკუნისამდე!