ნა–გუს
დედას ვუყვარვართ შვილები,
დედა არ გვიყვარს შვილებსა,
მიტომაც წუთისოფელი,
სულ მუდამ გვაცოდვილებსა.
მ.ხელაშვილი
მძიმე დღე მქონდა დოლაბივით მობმული ფეხზე,
ღამის ტბებამდე ვითრიე
და ერთად ჩავეშვით
*
ღამის ფსკერი ჩემი თვალის თვალუწვდენ ფსკერს გავს –
მრუმეა და ოდნავ მღვირე..
თბილ მარჯნებად მებლანდება მკვდარი სიზმრები
*
და სხვა მზის ბადე ამომეგო,
განთიადია –
ღამის ფერდამფრთხალ ზედაპირზე ვტივტივებ.
ვტირი
*
ზის, ცოლის ჩრდილის უცნაური ჰამაკი არწევს..
რომელმან შევქმენ სახე მისი და ტანი მისი,
რომ ქმრად მყოლოდა და უდროოდ გვეცხოვრა ტყეში,
მან მიმატოვა და დის ჩრდილში ირჩია წოლა –
ახლა ზის,
ცოლის თმებზე თხელი ჰამაკი არწევს –
ხელ–ფეხი ენით მოვითალე,
მუცლით მივხოხავ – ხავსი მეხვევა
და ცრუ ფერად მედება ხავსი
*
ვაშლის ხე ვნახე,
მოვეხვიე – ხილი ვიხილე,
ხილი ვიხილე
და უცხო ხმით მოვუხმე შვილებს
( დედა – ღმერთი. აქ: ლილიტი
პირველი შვილი – ადამი
მეორე შვილი – ევა )