გადახუნებულ მდელოებსაც,
აშმორებულ ჭაობებს და
ნაღვლიან წყვილებს
გადავუფრინე.
ოქროს მტვერივით
ბრჭყვიალებდნენ
ცხვირწინ ბურნები,-
მზეს უმადლოდნენ.
ის კი-ღმერთივით ხელგაშლილი-
წვებოდა მთაზე,-
ეფინებოდა "ვარდთა და ნეხვთა".
იდგა მკათათვე. ცხელოდა და მუხლები მტეხდა.
მოზლაყუნებდნენ ძროხები და დონდლო ცურებით
დაატარებდნენ რძეს და სევდას-სამყაროს სევდას.
ქალები თივას უმატებდნენ კაცებს ურმებზე,
და ორი მხარეც აღარ ჰქონდა რადგანაც მედალს,
თავი მიწაზე ამოვყავი.
ხეები-გზებზე.
ტოტები-ფრთები.
ფრთები-ხელები.
რამდენიც გინდა, აქნიე
და ასავსავე,-
ფაქტია,-ხმები.
და დილაობით, როცა ჩიტები
მილეთის ამბავს გიამბობენ,
ისმენ უბრალოდ, ჩაის წრუპავ და არც გინდება
წერილი გახსნა. წაიკითხო. მერე დახურო.
ან უპასუხო. ან იფიქრო კარგზე ან ცუდზე.
გინდა, გადახდა დაუკვეთო სახლის სახურავს,
და გაუნძრევლად დაელოდო წვეთების ურდოს.
ჰოოპლა!
რა უცხო ნაპირია,-
ტბის პირას დგები.
ზურგს უკან-ღია თვალებივით-დაგრჩნენ ცოცხლები;
მტრები, მოყვრები, გამვლელები, ძმები და დები.
სარკეში-წყალში აკვირდები წამხდარ ოცნებას.
სარკეში-წყალში.
შენ-ნარცისი.
ნარცისი-ფერი.
ფერი პრიმატის,
და წყალწყალა ხაზები თვალში.
ფეხებქვეშ-მიწა შემღვრეული,
და ნაწილ-ნაწილ,
სვენებ-სვენებით,
ზოგჯერ ხმაურით, ზოგჯერ ჭენებით,
ფეხაკრეფით და უჩუმრად, ზოგჯერ,
გადაწყვეტ,-რჩები.
და გამართლებად დახავსებულ სიტყვებს
იგონებ,-
წყალდიდობისას სათქმელად და
მოსაჭიდებლად.