როცა თოვლიანი ქუჩა სუდარას მაგონებს,

ყინული-ტყუილს,

მე ვკითხულობ:

დედის ლოცვას (ნეტავ, თეკლას სძინავს?),

შვილის ლოცვას (დედა, ალბათ, დაიღალა),

ლოცვას სნეულთათვის (ჩვენ სნეულები ვართ),

სამშობლოსათვის (ღვთისმშობელო, დაგვიფარე),

მიცვალებულთათვის (მამა და... ),

სულიერი მოძღვრისათვის (ალავერდელი მიტროპოლიტი);

და ვტირი ჩემი უმადურების გამო-

-ამხელა სიმდიდრის პატრონი,

ღარიბივით ჩამქრალი თვალებით 

რომ დავდივარ და 

სიცოცხლის მეშინია,

სიკვდილისაც...

მერე, ვაყოლებ ოპტინელი ბერების ლოცვას;

"უფალო, მომეც მე ძალი,რაითა სრულიად 

მინდობილ ვექმნე წმიდასა ნებასა შენსა."

და ქრისტეშობას ვსუნთქავ-

-თოვლი ბავშვობას მაგონებს,

ყინული-სრიალს.