თორღვაის ცხენები იქ აბია,

ჯაჭვი ძაგანისა მიაბნია,

ჟამმა გზა -ბილიკებს უცნობს.

მეც ხომ ვიძახოდი ღვთის კაფიას,

მტერი მამულისა მიკაფია,

სისხლი წყაროსავით მიხაპია,

იმედი რომ ერქვა მუცოს.

“ღმერთო! ძე ღვთისაო და მარიამ,

მტერი, მოყვარე მთავარია,

ჩემთან არც ერთი არ არიან,

ყველასთვის გავმხდარვარ უცხო”.

ნეტა ეს ხმაა და რა ზარია,

რა გოდება და თავზარია,

მუცოს ბეჭები გაბზარვია,

ჟამისგან ძლეულა მუცო…

სურდათ აკვნები ურწეველი,

მტერი არ დარჩა უწვეველი,

“წასული თავ-ბედ უწყევლელი,

ქართლს მტერი ეყოლება ნურცო”.

ასე ურყევი და ურღვეველი,

მტრისათვის ხარკის უძლეველი,

გაუტეხელი და უძლეველი,

ჟამისგან ძლეულა მუცო.

სადღაც ლამპიონთა ღაღანია,

სადღაც ვაჭრობაა გაგანია,

ვიღაც მდიდრდება და წუწკობს.

აქ კი აღარც თორღვა ძაგანია,

აღარც ფარ-შუბების ჭახანია,

მშველელს ელოდება რა ხანია

ბეჭებგაბზარული მუცო…