გულში სიკეთის გენთოს სანთელი

და არასოდეს არ დაგავიწყდეს,

არ დაგავიწყდეს, რომ ხარ ქართველი.

შენი მამულის ტრფობით იწვოდე,

არ დაივიწყო ენა თავისი,

სულს სიმამაცის ცეცხლში გიწრთობდეს

შენი `შავლეგო~, შენი `დაისი~.

ხანჯალთან ერთად გეპყრას სახნისი,

მოძმე ბევრი გყავს და მტერიც ოხრად,

`ჰკა, მაგას' - ა და `ვაშა' - ს ძახილში

არ დაგავიწყდეს, ქართველი რომ ხარ

დე, გოლგოთაზეც ყოველდღე ადი,

ოღონდ გატანა შეძლო ლელოსი,

სულ იამაყე, რომ ერთხელ გაჩნდი

და იმ ერთხელაც საქართველოში.

და თუ დადგება წამი - ყიოში,

თუ სული დადნა როგორც ფანტელი,

როცა მოკვდები, საიქიოშიც

არ დაგავიწყდეს, რომ ხარ ქართველი.