და ხელთ მეპყრა კელაპტარი ნარინჯისფერი

და დამსდევდა სიზმარი ლურჯი ბალიშით

უკვდავება, უკარება ზღვისფერი

და სიმწრისგან ამიგია გონება,

სადაც გნახავ, იმ გზას თან სდევს ცერბერი

მე შენს გულში მივატოვე მონობა,

და კალამი კვლავ გამიხდა ბებერი

სადაც გნახე იყავ ჯვარზე გაკრული

ისე შორით, ვერ გაწვდენდი ხელებს

ჩემი ბედი დროის ალტზე დაკრული

შენ გუბე ხარ, მე კი _ მყრალი ღელე

ტყის ფერია შენი შუბლის ტოტები

და უღრანი მაგ თვალების ღერძი

ყოველ ღამე, დღე, სიმწრისგან ვლოთდები,

მე ვარ მკვდარი პოეზიის თერძი.

აქ ღრუბლები ბატკნებივით ეწყვნენ ცაზე

და კვლავ ძოვდნენ ამ ქალაქის მტვერს

ვერ გიცანი დედოფალო ხმაზე,

ვერ ვიცანი ეგ გვირგვინი დღეს

წვიმს და ისევ ზღვაზე სძინავთ შუქურებს

მიილია ეს ღვინობის თვეც

მე მივტირი გაზაფხულის ჩუქურთმებ

და მზით გამთბარ მონაფერებ ხელს

სამუდამო საძინებელს ველოდი

და ფოთლებით ანატირებ ტყეს,

მე ქვესკნელში კელაპტრებით ჩავრბოდი

არ მეგონა და იქ დამხვდი შენ. . .

4.12.02

თბილისი