მზესუმზირა დახალა.

ბნელ სოროში თხუნელა

გააბრუა სურნელმა.

– მეც კი ვაკნაწუნებო, 

განა დავიწუნებო!

მერე ჩხიკვი მოფრინდა

ცარიელი თოფრითა. 

– კარგი სუნი მეცაო,

ჩამიყარე მეცაო! 

მელიამ თქვა, ვიყნოსო,

არვინ გამაბრიყვოსო.

სურნელია რისაო?

აჰ! მზესუმზირისაო!

გავიარო, ეგება

მეც რაიმე მერგება!..

ბახალამ თქვა: – რა გიყოთ,

რაც მაქვს, ყველას გაგიყოფთ.

ოცდაოთხი მარცვალი –

სულ ეს არის, რაც არის!..

როგორ გაყო, რა მოხდა,

ნუღარ დამღლით კითხვებით...

თითოს შეხვდა რამდენი,

თქვენ თვითონვე მიხვდებით!