თუკი დამაცემინა,
დედა მაწვდის მაშინვე
თერმომეტრს და იძახის:
– შენი ფერი მაშინებს!
გამიზომავს სიცხეს და
ისევ იწყებს ვაი-ვიშს:
– აბა, ჩქარა დაწექი! –
წამსვე ლოგინს გამიშლის.
დამილაგებს საწოლთან
აბებსა და მიქსტურებს.
ვინც კი ჩემთან შემოდის,
ყველას გარეთ ისტუმრებს:
– ანას ახლა სიცხე აქვს,
გამოკეთდეს, ადროვეთ.
სხვა დროს მოდით, ბავშვებო,
ახლა მარტო დატოვეთ!
დედას, ალბათ, ჰგონია,
რომ კარგ საქმეს აკეთებს –
მე ბავშვებთან თამაში
უფრო გამომაკეთებს.
მერე ისევ თერმომეტრს
იღლიის ქვეშ გამიჩრის...
ეჰ, მარტო ეს რომ იყოს,
მაშინ კიდევ რა მიჭირს?
ძალით ლიმონს შემაჭმევს –
დახოცავსო ბაცილებს!
ძმრიან ტილოს შუბლიდან
წუთითაც არ მაცილებს...
ორი გზა მაქვს, დედამ კვლავ
ასე რომ არ მამყოფოს –
თერმომეტრი დავმალო
ან არ ვიავადმყოფო!