Litclub.ge

ანას გასაჭირი
თუკი დამაცემინა,
დედა მაწვდის მაშინვე
თერმომეტრს და იძახის:
– შენი ფერი მაშინებს!

გამიზომავს სიცხეს და
ისევ იწყებს ვაი-ვიშს:
– აბა, ჩქარა დაწექი! – 
წამსვე ლოგინს გამიშლის.

დამილაგებს საწოლთან
აბებსა და მიქსტურებს.
ვინც კი ჩემთან შემოდის,
ყველას გარეთ ისტუმრებს:

– ანას ახლა სიცხე აქვს,
გამოკეთდეს, ადროვეთ.
სხვა დროს მოდით, ბავშვებო, 
ახლა მარტო დატოვეთ! 

დედას, ალბათ, ჰგონია,
რომ კარგ საქმეს აკეთებს – 
მე ბავშვებთან თამაში
უფრო გამომაკეთებს.

მერე ისევ თერმომეტრს
იღლიის ქვეშ გამიჩრის...
ეჰ, მარტო ეს რომ იყოს,
მაშინ კიდევ რა მიჭირს?

ძალით ლიმონს შემაჭმევს –
დახოცავსო ბაცილებს!
ძმრიან ტილოს შუბლიდან
წუთითაც არ მაცილებს...

ორი გზა მაქვს, დედამ კვლავ
ასე რომ არ მამყოფოს –
თერმომეტრი დავმალო
ან არ ვიავადმყოფო!