მთებზე მდევარივით ამოსწრებულ
მთვარეს ვარსკვლავებით მონამტვერი,
ჩრდილი დაეხარა მონასტერთან
(იდექი ფიქრივით, არმოსწრებულ)
ფლობდი მოთმინების თეორიას!
ზღვართან სიმშვიდის და დავიწყების...
სადღაც უსათუოდ დავიწყებით!
იქნებ... ცოტა გვიან... მეორეა-
სისხლი! ხეტიალი! აგასფერის
ხვედრი, მაგრამ რა არ გვაძინებდა?!
წლები... მაინც როგორ გვამძიმებენ,
ღმერთო! ეს რა უცებ დაგაბერე.