„ხოლო მე დავშთი ეკალთა შინა ვარდისათა,

რამეთუ ვარდი და ნუში ყვაოდა მას ჟამსა“.

ნინო

ლურჯ მწვერვალებს

ქარი რძისფერ ნისლში ხვევდა...

და, როდესაც ბარში ვარდნი ყვაოდნენ,

თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა

და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...

მოჰკიოდა, ქარი ღრუბლებს მოჰკიოდა

და ფარავანს ტბასა ზედა ძრწოდა ქარი...

მოდიოდა, ნინო მთებით მოდიოდა

და მოჰქონდა სანატრელი ვაზის ჯვარი...

თოვლის მთებით ჰკვირდებოდა უცხო მგზავრი, -

ვის უნახავს ვარდობისას თოვლი მთებზე?

მწყემსსა ჰკითხა: რომელია ქართლის გზაი?

მწყემსმა უთხრა: საქართველო არის ესე...

მიეძინა... ერთ წალკოტში მიეძინა

და ფშატებმა მზისგან მოუჩრდილეო; ო,

ეს ვინ არი, გამოცხადდა მგზავრის წინა?

„ნუ გეშინინ!“- ეუბნება იესო...

გაეღვიძა... წუთით იგრძნო მშობლის სევდა,

მაგრამ რწმენა ავალებდა რაოდენს?

თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა

და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...